Fransız Polinezyası’nda ekmek ağacı, ada mutfağı, kültürü ve tarihinde önemli bir yere sahiptir.
Güney Pasifik Okyanusu’ndaki Fransız Polinezyası 100’den fazla adadan oluşur. Adalıların ‘uru’ dedikleri ekmek ağacı meyvesi her yerde. Top büyüklüğündeki bu meyvelerin 10’dan fazla çeşidi vardır.
Yumrulu yeşil bir kabukla kaplı olan meyvenin içi liflidir ve nişasta bakımından oldukça zengindir. Olgunlaşmış meyvelerin pişirildiğinde ekmek görünümünü almasından dolayı bu isim verilmiştir.
Bazıları bu ağaca ‘Hayat Ağacı’ diyor. Ağacın meyvelerinin yanı sıra taze yaprakları da yenilebilir; gövdesi mesken ve kano yapımında, kabuğu dokumacılıkta kullanılabilir.
Yeni Gine kökenli Polinezyalılar, ekmek meyvesini binlerce yıldır Güney Pasifik’teki keşif gezilerinde kullandılar. Bol ürün veren bu besleyici meyveyi İngilizler keşfettiğinde dünyanın diğer bölgelerine yayıldı. Günümüzde bu ağacı Malezya, Venezuela ve Hindistan gibi tropik bölgelerde görmek mümkündür.
1768’de İngiliz Kaptan James Cook ve botanikçi Joseph Banks, üç yıllık bir yolculuğa çıktıklarında ve Polinezya’nın en büyük adası Tahiti’de üç ay kaldıklarında ekmek meyvesinin potansiyelini gördüler.
Bu meyve, İngiltere’nin Karayip Denizi’ndeki Batı Hint Adaları’ndaki köleleri beslemek için önemli bir kaynak olabilirdi. Hızlı büyüyen ve bakım gerektirmeyen ağaç, kısa sürede bol kalorili meyve vermeye başlıyordu. Banks keşif gezisinden döndüğünde, Kral George III’e keşiflerini anlattı ve Tahiti’den Batı Hint Adaları’na bin ağaç götürecek kişiye bir ödül sözü verdi.
Moorea adasına gittiğimde ekmek meyvesini kendim denedim. Muhallebi gibi güzel bir tadı vardı ve gittiğim her yerde bu meyvenin farklı çeşitlerini buldum, kızarttım, salatası, dondurması vs denedim. Meyve ayrıca un haline getirilebilir ve glütensiz ekmek üretiminde kullanılabilir.
Bazı bitki uzmanları, ekmek meyvesini, geleceğin harika yiyeceği olan dünyadaki açlığı çözebilecek bir eser olarak görüyorlar.
gemide isyan
Kaptan Cook’un ilk yolculuğundan yaklaşık 20 yıl sonra, Kral George III, Kaptan William Bligh’i Tahiti’den ekmek meyvesi getirmesi için görevlendirir. Kasım 1787’de yelken açan Bligh, zorlu bir yolculuğun ardından Tahiti’ye vardığında, ağaçların hazır olması için birkaç ay bekler.
Karayipler’e gitmek gerektiğinde, Bligh’in adamlarının çoğu Tahiti’den ayrılmak istemedi. Nisan 1789’da okyanusta bir ay yelken açtıktan sonra, mürettebatın yarısı isyan etti ve Bligh ile 18 destekçisini 7 fitlik bir tekneye bindirip onları açık sulara salıverdi, ekmek ağaçlarını denize attı ve Tahiti’ye döndü. .
Okyanusta 6700 km yol kat eden Bligh ve adamları, 48 gün sonra Timor adasına ulaştıktan kısa bir süre sonra İngiltere’ye döndüler. İki yıl sonra ekmek ağacını taşımak için Tahiti’ye yeni bir sefer düzenleyen Bligh’in Jamaika’ya getirdiği ağaçların bugün de meyve verdiği söyleniyor.
